Laatste dag ...

En dan zien we ons huis liggen. Aan de rand van Taconnay, naast de groene schuren. De ontvangst is groots. Als ware triomfators worden we verwelkomd door Loes en Zorra. Aan het hek, in de tuin en aan de deur hangen welkoms- en felicitatieboodschappen. Wat een feest. We zijn weer thuis en voelen ons thuis. Het biertje smaakt als nooit tevoren. De door Loes bereide maaltijd is verrukkelijk. Vreemd om weer onder de eigen douche te staan en een kast vol kleren aan te treffen. Soberheid ruilen we in voor overvloed. Beiden heerlijk op zijn tijd.
De dag begint ijskoud. De nacht in Vezelay is kraakhelder. Alle kans voor de IJsheiligen, ook al is het pas april. Het is verleidelijk in de slaapzak te blijven, maar daar liggen we al vanaf half tien in. De koffie maakt ons warm en we vertrekken even na 9 uur voor onze laatste etappe. De bossen rond Vezelay zijn prachtig, maar doornat en modderig door de regen van de afgelopen dagen. Het is moeilijk een begaanbaar pad te vinden. De zang van de vele vogels en het zonlicht dat door de bomen schijnt maken ons vrolijk en tegelijk wat weemoedig. Verder gaan we naar La Maison Dieu. Ook dit plaatsje ademt nog de pelgrimslucht. Bij de mairie is een ruimte, speciaal voor wandelaars. Er is een wc, een wasbak en een tafel met twee banken. Na La Maison Dieu verlaten we de pelgrimsroute en lopen we via het Canal de Nivernais naar ons huis in Taconnay. De kerkklok slaat zes keer als we ons einddoel bereiken en Loes omhelzen. We hebben het - met zijn drieën - volbracht.