Als pelgrims naar Vezelay

Uit het raam kijken en de Yonne zien stromen onder een wolkenloze hemel, het is droog! Net als onze schoenen die zich heerlijk hebben kunnen warmen aan een grote ouderwetse radiator.

We zijn op weg naar onze volgende overnachtingsplaats. We wandelen over een fietspad langs het Kanaal van Nivernais. Een hardloper, die ons eerder heeft ingehaald vraagt ons later wat ons reisdoel is. Als we hem vertellen dat we op weg zijn naar Arcy-sur-Cure vertelt hij dat we zeker en bezoek moeten brengen aan de grotten, waar muurschilderingen te zien zijn die net zo mooi zijn als die van Lascaux.

Tijdens deze tocht gaat dat niet lukken. We besluiten onderweg lang te genieten van het uitstekende wandelweer wat we nu hebben. Arcy zullen we niet aandoen. We gaan direct door naar Vézelay. 37 kilometer, maar het parcours is goed begaanbaar. Tot de laatste klim naar Vézelay. Wat kost dat een moeite. 

Een pelgrimstocht in de ware zin van het woord. Of misschien zelfs een kruistocht. Zo zijn de laatste drie a vier kilometer naar de basiliek van Vezelay te typeren. Een smalle rotsweg met los grind kronkelt naar boven. Af en toe is het stijgingspercentage hors categorie, dat wil zeggen een procent of 30. Om de honderd meter staat er een ijzeren kruis langs de kant van de weg. Jazeker, we volgen een pelgrimsroute. Een geruststellend idee, zeker voor ons die aan zomaar een voettocht bezig zijn van huis naar huis. En toch zijn dit bijzondere omstandigheden, die - misschien omdat we moe zijn - een apart gevoel van triomf oproepen. We bereiken dan toch maar de basiliek van Vezelay, op eigen benen, zonder vervoermiddel.