Stille zandwegen

Wat een ruimte. Ook in Brabant zijn de wegen eindeloos en eenzaam. En van zand. In de bossen en langs de akkers delen we de zandwegen met ruiters en mountainbikers. Maar die zijn er niet op deze maandag. We hebben Brabant voor onszelf. Via de bossen bij Oisterwijk en de af en toe drassige Kampina, zijn we in de zanderige Kempen beland. Met veel vriendelijke mensen die ons aanspreken. Die een neef, een buurvrouw of een vriend van tennis hebben, die ook (een deel van) Compostela lopen. 

Zoals overal in Nederland ook hier veel geslaagden. Alleen een schooltas aan een vlag is niet voldoende. Speciaal gemaakte wimpels en door scholen gesponsorde spandoeken hangen aan gevels. Vreugde wordt steeds uitbundiger gedeeld. Hier wellicht iets uitbundiger dan in Noord Holland. Of ik heb meer tijd om er bij stil te staan. 

Nog even en we verlaten Nederland en komen in België. Op onze laatste Nederlandse minicamping, in Riethoven, is het uitzicht over akkerland en de bossen daarachter, prachtig. Van de campingbeheerder mogen we stoelen en een tafeltje lenen. Daar zijn onze benen aan toe. Op de achtergrond klinkt de niet aflatende woordenstroom van de speaker van van de plaatselijke wielerronde. De dikverdiende Leffe dubbel smaakt goed. Morgen naar Tineke en Wim in Lommel. Heerlijk ze weer te zien. Tineke heeft ons een lunch in het vooruitzicht gesteld. Haar kennende wordt dat smullen. 

Toch missen we vandaag wel wat. Anderhalve week was hij er elke dag. Ver weg in een bos of zo dichtbij dat je in de bomen speurt naar deze gast. De koekoek. Dit was de eerste dag dat we hem niet hebben gehoord.