Frankrijk

Een paar dagen geen WiFi en geen verbinding met de buitenwereld. Maar wat is er veel gebeurd na Namen. Het regent nu vrijwel onafgebroken sinds gistermorgen. Voor het eerst sinds Castricum - nu alweer ruim drie weken geleden, wat vliegt de tijd - dragen we onze regenjassen. (Nog heel veel dank, Agnes en Arnold). Nu zijn ook de regenbroeken aan. Het landschap ziet er anders uit: grijs, donkergrijs, zwart. En echte regen is het niet eens: miezerregen, eindeloos lang.

We lopen langs de Maas op een prachtig pad, dat als toeristische route is aangelegd voor fietsers en wandelaars. Dat betekent dat we zijn afgeweken van de GR 654, die ons via Vezelay (en Taconnay) naar Santiago de la Compostella moet voeren. Het pad, de karren en kiespijn hebben hiermee te maken. Maar vooral toch de kies. En een onaardige Waalse tandarts.

Vanuit Namen gaan we via de citadel de Ardense heuvels beklimmen. Het eerste stuk gaat goed, maar de paden worden stijler en smaller. Goed te doen voor een wandelaar, lastig voor een wandelaar met kar. Stukken waarop maar 1 wiel past, boomwortels en steengruis, en afgronden waarmee de maag van Irma grote moeite heeft. De camping in Godinne halen we met een geschaafde knie. Een dag later - het is nu donderdag 25 juni - doen we een groot deel van de tocht naar Falmignoul dubbel. Eerst samen de ene kar langs de afgronden sjouwen en daarna terug om de tweede kar te halen. Het bos is prachtig. We vinden een mooie overnachtingsplek, ver van de bewoonde wereld. We verheugen ons op de eerste nacht vrij kamperen. Maar dan begint de kies van Irma op te spelen. Verschrikkelijk, wat kan zo'n kies pijn doen. Na een doorwaakte nacht trekken we naar het dichtstbijzijnde dorp, dat zowaar een tandarts heeft, zo horen we bij de bakker. Maar de tandarts is onvermurwbaar. Ze werkt alleen op rendez-vous. Alles probeer ik, tot Hypocrates aan toe. Ik moet het alarmnummer 100 draaien, en naar het ziekenhuis in Dinant gaan. "We hebben nu eenmaal te weinig tandartsen in België". Ze wil me alleen voorzien van Ibuprofen. 

We besluiten naar Givet in Frankrijk te gaan, de dichtstbijzijnde wat grotere plaats. Daar belanden we bij een schat van een tandarts die me van mijn kiespijn verlost. Ik moet niet vergeten hem van huis uit een bloemetje te sturen: tjonge wat ziet de wereld er zonder kiespijn toch anders uit.  En nu maar hopen dat de noodvulling het drie weken uithoudt.

Vanuit Givet trekken we verder langs de Maas naar het zuiden. Op de camping in Givet staat een aandoenlijk, o zo Brits echtpaar: hij 85, zij 78. Naast verhalen, voorzien zij ons van kaartmateriaal voor het vervolg van onze tocht. De volgende overnachtingsplaats is Haybes, ook aan de Maas. Daar staan we nu.