Pelgrims

Uiteindelijk komt alles altijd goed, zei pa altijd. En dat is ook nu zo. We hebben een prachtige kampeerplek, ons hoogstpersoonlijk toegewezen door monsieur le maire van Chateau Porcien. Ons kleine tentje aan de rand van het voetbalveld van de plaatselijke FC. Als dan ook nog eens de voorzitter of de terreinbeheerder later langskomt en de kleedkamer, wc en douches voor ons ontsluit ('trek morgen wel de deur achter je in het slot'), is alle narigheid vergeten. 

Het steekt nauw, zo'n tocht. Elke kilo in je kar voel je. We kijken daarom vooraf in ons twee jaar oude routeboekje waar winkels zijn. Zo laat mogelijk op de dag doen we dan onze boodschappen. Zo ook op de dag van Signy l'Abbaye naar een plek kort na Wasigny. Daar zouden we in het wild kamperen. Maar wat zijn er veel winkels, maar ook restaurants en kroegen, de afgelopen jaren in Frankrijk gesloten. Kleine winkels in dorpen zijn zo goed als allemaal verdwenen. Dankzij de Intermarches en Carrefours. Lastig voor mensen te voet, maar ook funest voor de leefbaarheid in de dorpen. De meeste dorpen maken een dieptrieste, armoedige indruk. Geen boodschappen dus in Wasigny, geen eten, geen water. 

Op een bankje in een historische wasplaats besluiten we iets van de route af te wijken en zo'n 13 kilometer door te lopen naar Chateau Porcien. Daar is een Carrefour. En daar is ook een aardige caissière, die ons het adres en de toegangscode geeft van een overnachtingsplek voor de Compostellapelgrims. Dat blijkt een kleine kamer zonder ramen te zijn, met vier bedden waarvan er drie bezet zijn. Dat lijkt ons iets te sober. We voelen ons dan wel af en toe pelgrims, en lopen de route naar Compostella, maar dan wel pelgrims die een beetje luxe wel prettig vinden. Samen met een van de pelgrims van het sombere hok gaan we naar de mairie. Daar wijst Monsieur le Maire, in korte broek, ons een bijzondere overnachtingsplek toe. De beker rode wijn smaakte bij ons tentje zelden lekkerder dan na deze enerverende dag.